Men gaat op vakantie en ontdekt ter plekke graag de heerlijke keuken van dat land. Hmmm, we gaan een kookles volgen zodat we thuis ook van die heerlijke gerechten kunnen maken. Leuk, we rijden naar de supermarkt en kijken wat er daar in de schappen ligt. Lokale markten gericht op eten zijn zo leuk, kom we gaan naar een proeverij, lekker van alles proeven. Oh en heb je gelezen over die bijzondere culinaire reis? Ehhh, nee dank je…..

Eten op reis, wat moet ik nu?

Jarenlang heb ik het proberen te verzwijgen. Jarenlang vertoonde ik ontwijkend gedrag dat bijna niemand doorhad op een handvol goede vrienden na. Jarenlang skipte ik etentjes, was ik ziek als er een bedrijfsdiner was. Jarenlang ging ik wel op dates maar nooit uit eten. Jarenlang werden er grappen gemaakt en werd ik er zelfs mee gepest. Dit is mijn coming out… eindelijk durf ik het eerlijk te zeggen. Ik ben een moeilijke eter.

Nu ben ik zover om mijn issue te delen en dat komt mede doordat andere mensen mij ook hebben aangespoord om er iets mee te doen omdat er veel meer mensen zijn die dit probleem hebben. Ik heb een vriendin die geen fruit lust, een vriendin die niets eet waar bot aan zit en een andere vriendin drinkt (bijna) geen alcohol. Dat klinkt niet heel spannend maar weet je hoeveel opmerkingen daarover gemaakt worden? Ik heb mij jarenlang geschaamd voor het feit dat ik weinig eet, veel niet lust en bepaalde dingen ook gewoon niet probeer. Nu vind ik het tijd om daar iets mee te doen. Laten we gewoon allemaal elkaar respecteren en niet aanvallen op bepaalde dingen. Ok, misschien begrijp je het niet, kan je je het echt niet voorstellen en lijkt het je heel lastig. Prima, maar laat het daar dan ook bij of toon oprechte interesse.

Hoe ontstond mijn eetprobleem?

Ik heb geen idee hoe het eigenlijk ontstaan is maar van mijn ouders heb ik begrepen dat ik van jongs af aan al een lastige eter was. Bij het consultatiebureau zeiden ze toen geef haar maar wat ze wel lekker vindt en opeet. Dat deden mijn ouders en tot op de dag van vandaag denk ik had het maar gewoon door mijn strot geduwd dan was het leven nu een stuk makkelijker geweest. Maar ik begrijp ze ook wel, ik at het gewoon echt niet en zij wisten op een gegeven moment ook niet meer wat te doen. Ik kan mij herinneren dat ik jarenlang op melkliga’s en patat heb geleefd.

Op een gegeven moment kwam er een tijd dat ik wel iets meer ging eten. Gebakken aardappeltjes, pizza Margherita, erwtjes, noodles. Dat klinkt niet heel spannend maar voor mij was het heel wat. Inmiddels eet ik gelukkig een stuk meer en dat maakt een heleboel dingen een stuk makkelijker. Ik blijf het smerig vinden om zelf een vis te ontleden en vind het helemaal vreselijk als de vis mij nog aankijkt maar ik ben nu wel zo ver dat ik het gewoon kan eten.

Eten op reis?

Reizen is altijd mijn passie geweest en nog steeds. Het enige probleem waar ik altijd mee zat, wat moet ik dan eten? De eerste jaren ging ik met mijn zusje op reis, meestal naar een appartement. Wel zo makkelijk dan kan je gewoon zelf iets maken. Mijn koffer zat vol met liga’s, koeken, chips, cakejes en noodles om de dagen door te komen. Toen ik een maand met een vriendin naar Brazilië ging werd het probleem al wat groter want ik kon moeilijk mijn koffer vol stoppen met een maand eten. Fastfood en snacks lust ik dan weer wel dus bij de lokale supermarkten kocht ik gerust een zak chips als avondeten en dan was ik gewoon goed gezelschap voor mijn vriendin aan tafel in een restaurant. Soms had ik geluk en hadden ze ergens patat.

Persreizen en eten

In 2013 werd ik voor het eerst uitgenodigd voor een persreis, 7 dagen naar Zwitserland. Ik was super blij maar kreeg het ook behoorlijk benauwd van het idee wat ik dan in vredesnaam moest gaan eten. Ik heb er serieus over nagedacht om de reis af te blazen.

Mijn vrienden en familie verklaarden me voor gek en zeiden dat ik het gewoon moest doen omdat ik er anders nooit overheen zou komen. Maar wat moest ik dan zeggen? Ik kan ook niet zeggen dat ik vegetarisch ben want de meeste vegetarische gerechten lust ik ook niet, daarbij at ik inmiddels wel kip en witvis. Ik besloot om het gewoon maar over mij heen te laten komen en ik zou het wel zien. Van te voren had ik wel gemaild met de contactpersoon om door te geven dat ik een halve vegetariër ben, dat klonk nog het beste in mijn oren.

De eerste keer eten met onbekenden op een persreis

Eerlijk is eerlijk, de eerste avond ging ik met buikpijn naar het diner. Ik was op tijd naar het diner gegaan zodat ik aan het uiteinde van de tafel zat, met voorbedachten rade, in de hoop dat niet iedereen zou zien dat ik zo lastig was. Daarnaast was ik naast de organisator van de reis gaan zitten die wist van mijn eetwensen. Ik schrok van het feit dat er een vast menu was. Wat moest ik nou? Ik stootte zachtjes de organisator aan en gaf aan dat ik moeite had met het menu. Ze praatte gelukkig zachtjes terug zodat niet heel de tafel het hoorde en uiteindelijk is mijn diner aangepast. Er viel een last van mijn schouders dat de rest zo druk was met kletsen dat er geen aandacht voor mij was en er geen lastige vragen werden gesteld. Vooraf kreeg ik een kaasplankje, als hoofdgerecht witvis en als toetje vanille ijs. Wat was ik blij. Nog 6 dagen te gaan.

Ben ik over mijn schaamte qua etenswensen heen?

Ja en nee. Ja, ik ga op reis en vertel maar gelijk eerlijk dat ik niet zo veel eet en bepaalde dingen niet lust. Dan ben ik het voor en ik heb gemerkt dat ik dan een stuk minder vragen krijg. Maar nog steeds schaam ik mij in bepaalde situaties en vind ik het vooral zelf heel lastig en soms ook vervelend voor de mensen om mij heen. Het is soms echt niet netjes om iets te weigeren dat je krijgt aangeboden, maar ja ik lust en/of eet iets dat ik niet wil echt niet op. Ik worstel nog steeds met bepaalde opmerkingen van mensen en voel me soms aangevallen. Ik verzin wel eens smoezen. De ene keer ben ik vegetariër, de andere keer een halve vegetariër, soms zeg ik dat ik alleen kip en witvis eet vanwege gezondheidsredenen of zeg ik maar gewoon dat ik allergisch ben voor iets om van de opmerkingen af te zijn.

Wat wil ik hiermee?

De medebloggers met wie ik op reis ben geweest en die inmiddels allemaal weten van mijn persoonlijke etensconflict hebben mij aangespoord om dit te delen. Ik zou mensen kunnen helpen die ook dit probleem hebben, ik laat hiermee ook een persoonlijke kant zien en daarbij levert het soms hilarische situaties op die de moeite waard zijn om te vertellen. Daarbij heb ik inmiddels ook zelf ontdekt dat ik echt niet de enige ben, andere reizigers hebben ook zo hun dingen. De een is allergisch voor dit, de ander voor dat. Weer een ander moet bepaalde ampullen innemen voor het eten en als veganist heb je het soms helemaal moeilijk. Medeblogger Jasmijn vertelt hier over in het blog; “Op reis met Henriette? Blogger Jasmijn vertelt…“. Ik ben nu ook op een leeftijd dat ik denk, dit ben ik en so be it. Ik heb er lang genoeg van alles voor gelaten en niet gedaan omdat ik dacht aan anderen en bang was voor de reacties.

Makkelijk is het niet maar het gaat steeds beter. Gelukkig is het cliché waar dat smaken veranderen. Hier profiteer ik van en ik lust gelukkig steeds meer. Ik heb zelfs een kookles op reis gevolgd, ben mee geweest op een Food & Wine trip en heb gedineerd in een Michelin restaurant. Maar het zal nooit mijn favoriete onderwerp worden.

De komende tijd zal ik bloggen over hilarische situaties op het gebied van mijn eetconflict, over opmerkingen die ik en andere moeilijke eters nooit meer willen horen, vertellen wat ik doe in bepaalde situaties in de hoop dat ik andere moeilijke eters kan supporten.

Ben jij een alles eter of heb je ook wel eens moeite met eten op reis?