De auto rijdt flink door over de asfaltwegen aan de westkant van Curaçao. De chauffeur vertelde dat het ongeveer een uur rijden is naar de baai van Santa Cruz. Langzaam dommel ik weg achterin door de warme zon die door de ramen naar binnen schijnt. Abrupt wordt ik wakker als ik voel dat de auto een grindweg heeft bereikt. “We zijn er bijna” roept de chauffeur.

Tussen het weelderige groen verschijnt een baai. Wuivende palmbomen en een wit strand lachen mij toe. Aan de linkerkant van de baai, tegen de rotsen aan is een huis gebouwd. “Daar woont hij”, zegt mijn chauffeur.
Ik ga op bezoek bij Captain Goodlife, een levende legende op Curaçao zo is mij verteld. Vrolijk komt hij aangelopen en hij schudt mij de hand. Vanaf het moment dat ik hem ontmoet totdat ik later op de dag naar huis zal gaan kletst hij de oren van mijn hoofd.

Wie is Captain Goodlife?

De echte naam van Captain Goodlife is Juni Obersi. Naast duikinstructeur, is hij ook kok en een echte multitasker. Ik merk al gauw dat hij absoluut niet stil kan zitten en de hele dag in de weer is om het anderen naar de zin te maken.

Samen met zijn vrouw en twee kinderen woont hij in het oude vakantiehuis van zijn vader. Na zijn overlijden heeft hij geprobeerd om zoveel mogelijk op te knappen om er met zijn gezin te gaan wonen en er een paradijs van te maken waar hij gasten kan ontvangen.

Must see, de blue cave

De meeste mensen brengen een bezoek aan Captain Goodlife omdat ze een boottrip en/of duiktrip willen maken naar de “blauwe kamer”, ook wel bekend als “Mushroom forest of Cave of the blue room”. Om de hoek van de baai is er bij één van de rotsen een kleine ingang naar binnen. Je moet ongeveer 3 meter onderwater zwemmen en dat kan je het beste doen met snorkel en flippers op het moment dat het water hoog staat. Zo is er minder risico dat je te vroeg boven komt en je hoofd stoot aan de rots ingang. Eenmaal binnen in de kamer zal je ontroerd worden door de prachtige kleuren blauw die worden veroorzaakt door het zonlicht dat via de kleine opening en via het water naar binnen schijnt. Ik heb pech deze keer want het waait te hard en ik kan de duik niet maken.

Mijn gastheer zelf baalt er ook flink van omdat hij zo graag wil laten zien hoe mooi het is. Ik hoef niet lang te treuren want hij heeft al iets anders bedacht dat we gaan doen. “Dit zal je meer dan bijzonder vinden, maar eerst moet er worden gegeten”, zegt hij. Hij vraagt wat ik lekker vind en roept daarna zijn vrouw om in het Papiaments een bestelling door te geven met veel handgebaren. Ik begrijp er niets van maar het wordt vast lekker.

Het bijzondere verhaal van Juni

Voor het eerst is Juni een moment stil als ik aan hem vraag wat wij dan straks gaan doen. Hij gaat er voor zitten en slaakt een zucht. Hij verteld dat hij eigenlijk drie kinderen heeft maar dat één van zijn dochters is gestorven. Net als zijn vader heeft hij ook zijn dochtertje laten cremeren. Voor haar wilde hij een speciaal monument dat zich dicht bij hem bevindt en waar hij altijd naar toe kan.

Op een avond kwam hij op het idee om van beton een piramide te bouwen. In de piramide zou hij de as van zijn dochter bewaren. En op de voorkant moest een mooi naamplaatje komen.

De volgende dag is hij gelijk aan de slag gegaan en maakte hij twee piramides, in de een verborg hij het as van zijn vader en in de ander die van zijn dochter. Met zijn boot voer hij de baai uit en dook naar beneden. Daar plaatste hij de piramides op het zand vlakbij de boot van zijn vader die hij daar tot zinken heeft gebracht.

Mijn lunch wordt voorgeschoteld en Juni laat mij een moment alleen om de duik voor te bereiden. Ik ben verbaasd maar ook ontroerd door zijn verhaal en er schieten allerlei gedachten door mijn hoofd over de duik die we straks zullen gaan maken. De vissalade komt net op het goede moment om mij even terug te brengen en te genieten van de plek waar ik ben. Mijn smaakpapillen worden verrast door dit gerecht en Juni zijn vrouw kijkt mij lachend aan of het goed is. Zoiets lekkers heb ik werkelijk nog nooit gegeten.

Duiken naar het grave reef

Een half uur later zit ik met Juni op de boot en heb ik mijn duik outfit aan. Hij vaart iets de baai uit en legt de boot voor anker. Ik moet naar beneden kijken en in de diepte zie ik een schim van de boot van zijn vader. Enthousiast roept hij dat toen de boot van zijn vader niet meer gerepareerd kon worden hij het schip tot zinken heeft gebracht zodat het altijd bij hem is. Hij loopt naar mij toe en wijst iets naar links, “kijk daar, zie je de piramides?”. Ik zie wel iets maar kan er nog geen piramide uit op maken.

Ik twijfel een moment maar laat mij dan achterover in het water vallen. Juni controleert alles nog even en dan duiken wij samen naar beneden. We zwemmen langs de boot en duiken nog iets dieper. Daar zie ik ze ineens staan, twee piramides bij elkaar. Ik vind het ontroerend om Juni daar te zien maar tegelijkertijd ook apart. Op 6 meter diepte duik ik naar 2 graven. De piramides zijn voor een deel al echt onderdeel geworden van het onderwaterleven, er groeit koraal op.

Juni wijst verderop en tot mijn verbazing zie ik nog een stel piramides staan. Als wij later weer boven water komen verteld hij dat sommige mensen zo enthousiast waren over wat hij heeft gedaan dat ze ook een plek wilden op de zeebodem. En zo ontstond het idee voor een “grave reef”. De droom van Juni is om over een paar jaar een piramide reef te hebben van ongeveer 500 stuks. In de jaren daarna zal het koraal zich daar op vestigen en ooit, waarschijnlijk als hij zelf ook op de zeebodem ligt, zal er een zeer speciaal reef te bewonderen zijn.

Ik klim weer aan boord en een beetje beduusd bedank ik Juni voor deze speciale dag. Een levende legende is het zeker en ik hoop dat zijn droom ooit uitkomt maar of ik daar zelf ooit herdacht wil worden?